“Je bent hier altijd welkom”

Dat zei je tegen me in wat achteraf de voorlaatste sessie bleek te zijn.
En die uitspraak stelde mij zo gerust.

Het laatste wat ik wilde was dat ik niet meer bij jou terecht zou kunnen met mijn onderwerp.
Ik was dan ook nog niet op het punt dat ik me dat onderwerp zag toevertrouwen aan iemand buiten die vertrouwde setting van het therapeutische contact. Daar wilde ik naartoe werken.

Ik maakte ook plannen voor mezelf om er eens tussenuit te zijn. Dat weet je.
Maar de angst om niet meer bij jou terecht te kunnen was groot. Bijzonder groot.
Stel je voor dat ik zou terugkeren en dat ik om een of andere reden niet meer bij jou in therapie zou kunnen.

Tijdens je verlof in de week voor die voorlaatste sessie kwam ik in de media allerlei zaken tegen die verwezen naar mijn onderwerp. Dingen die me emotioneel raakten.
Die me duidelijk maakten dat ik nog heel wat aan je wilde vertellen.
Want het voelde de sessies ervoor goed! Zo goed! En ik vertrouwde je.

Na de laatste sessie beëindigde je totaal onverwacht de therapie. Per e-mail…
Je hebt me op voorhand helemaal niet aangegeven dat je de therapie zou stopzetten. Mij geen kans gegeven om nog met je in gesprek te gaan.
Ik mocht er van jou dan blijkbaar toch niet zijn. Terwijl dat net een van de zaken was waarvoor ik bij jou in therapie was.

Zo welkom was ik dan blijkbaar toch niet…

En dat is nog maar het begin.