We zijn begin 2020. Maart ondertussen.
Nog maar een paar dagen en het is een jaar geleden dat ik mijn achteraf bekeken laatste sessie had bij mijn psychologe.
Nu, een jaar later, ben ik er slechter aan toe dan ooit.
Ik ben niet in staat om te gaan werken, kom nog maar nauwelijks buiten en heb financieel een enorm verlies geleden. Sociale contacten heb ik niet tot nauwelijks meer.
De psychologe was blijkbaar niet in staat van in te zien dat mij vorig jaar laten vallen de laatste klap was die ik nog kon verwerken. En dan nog van mijn psychologe!
Ze is dan ook nog opnieuw ingeschreven bij de Psychologencommissie voor het jaar 2020… Die vaststelling begin januari was een grote klap voor mij.
Hoe kan het dat iemand die een cliënt zoiets aandoet nog ingeschreven mag staan als psycholoog?
De deontologie zegt toch duidelijk dat een psycholoog een cliënt geen schade mag toebrengen, niet tijdens noch na de therapie!
Blijkbaar trek je als cliënt in de praktijk altijd aan het kortste eind. Als het erop aankomt, heb je niks meer te zeggen, zo is gebleken.
Al heeft het er bij mij wellicht ook geen goed aan gedaan dat ik haar gevolgd ben naar haar werkplek in een grote psychiatrische instelling (waarvan ik de naam hier niet zal vernoemen omdat ik anders zélf nog beschuldigd kan worden van laster en eerroof).
Want oorspronkelijk ging ik ambulant bij haar, in een praktijk van een huisdokter in de buurt. Daar moest ze op een gegeven moment stoppen om persoonlijke redenen.
Uiteindelijk heeft de psychologe misbruik gemaakt van mijn inschrijving in die psychatrische instelling. Dat was volgens haar maar een formaliteit en dan kon ik bij haar verdergaan met de therapie.
Maar ze heeft er misbruik van gemaakt. Achter mijn rug en geheel zonder mijn toestemming mijn ‘casus’ gaan bespreken met niet minder dan 8 collega’s (waarvan ik het weet).
De inschatting was fout en heeft mij bijzonder veel gekost. Allemaal leuk natuurlijk, als ze zo’n inschatting over jou achter je rug maken zonder je zelf even te raadplegen…
Achteraf heb ik in mijn dossier ook moeten ontdekken dat de psychologe al langer aan het twijfelen was om de therapie met mij stop te zetten. Transparantie was haar best wel vreemd…
En weet je, nu pas besef ik dat er in die laatste sessies inderdaad iets niet goed zat. Iets dat moeilijk te benoemen valt.
Maar dat blijft voor mij bijzonder moeilijk te rijmen met de uitspraak in de voorlaatste sessie “Je bent hier altijd welkom”… Zeg dat dan toch gewoon niet…
Ik weet niet of bovenstaande tekst voldoende structuur bevat maar het is me weeral moeilijk om de zaken helder te krijgen.
Toch ga ik dit bericht nu posten.
Met in het achterhoofd de hoop dat ik deze situatie ooit op een volledige en toch heldere manier ga kunnen neerschrijven. Zij het als verwerking van wat er is gebeurd.
Negatieve ervaringen met psychologie 