Beste vorige psychologe van me

Ik heb je zaken verteld die alleen voor jou bestemd waren.
Nu blijkt achteraf dat je volgens mijn dossier mijn casus – wat dat ook precies betekent – bent gaan voorleggen aan niet minder dan 8 van je collega’s en dat zonder mijn voorafgaande toestemming.

Wat zat er wel en niet in die casus? Heb je achter mijn rug misschien zelfs mijn geheim met je collega’s “gedeeld” zonder mijn voorafgaande toestemming, “in het kader van het verlenen van de best mogelijke zorg”? Terwijl je me in 2018 in een van de sessies vertelde dat je dit nooit zou verder vertellen, ook niet aan mensen in je directe omgeving?
Zijn er dus meer mensen die nu over mijn geheim weten naast jou?
Is er iemand die mij kan garanderen dat dat niet het geval is?
Het is een akelige gedachte…

Je hebt immers de vertrouwensrelatie tussen ons verbroken, terwijl ik dacht dat ik me bij jou veilig kon voelen met mijn onderwerp. En ook met andere onderwerpen. Die ik nog zo graag met jou besproken had…

Zijn er nog andere psychologen die ook – net zoals jij – volledig achter de rug van hun cliënten, zo’n dingen doen? Wie wel? En wie niet?
Moet ik mezelf beschermen tegen zo’n dingen? Want ik heb dankzij jou geleerd dat het beroepsgeheim niet absoluut is. Helemaal niet…

Mijn vertrouwen in de psychologie is met andere woorden grotendeels weg.
Als jij me dit kon aandoen, waarom dan een collega van jou ook niet?

Met die gedachten in het achterhoofd heb ik al 2 keer geprobeerd bij een andere psycholoog terecht te kunnen. Een van hen zei me letterlijk dat ze zich “collegiaal opstelt tegenover haar collega”.
Waar sta ik hier als cliënt?

Ik heb blijkbaar geen stem tegen iemand als jij, die je in een comfortabele machtspositie bevindt.

Vanaf nu wil ik nochtans altijd weten wat er allemaal achter mijn rug gebeurt.
Ik wil zoiets niet nog eens meemaken! Nooit meer!

Van in het begin was ik voorstander van redelijkheid.
Ik had gewoon graag gepraat. Gepraat, gepraat en nog eens gepraat.
Je hebt mij gewoon laten vallen op een moment dat ik je net nodig had.
Op een moment dat er een veel te grote afhankelijkheid in de relatie was.

Jarenlang heb ik vertrouwen gehad in de psychologie. Dankzij mijn vorige psychologe. Bij wie ik wonderbaarlijk genoeg nog altijd terecht kan, ook al heeft zij geen praktijk meer.

Ik wil dit even koppelen aan de realiteit. Deze week kwam ik geheel toevallig een artikel tegen dat precies omschrijft in welke situatie ik dankzij jou terechtgekomen ben:

Wegwijs in het beroepsgeheim

Het volgende stuk vind ik belangrijk. Het omschrijft perfect de situatie waarin ik mij nu bevind:

Mensen gaan naar een psycholoog omdat ze er zeker van zijn dat die persoon niets over hen gaat vertellen aan derden zonder dat zij dat willen. Stel dat die psycholoog info begint uit te wisselen met de huisarts, en een zorgkundige zonder dat de cliënt dit wil. Dan is de vertrouwensband tussen psycholoog en patiënt geschonden, maar ook het vertrouwen dat de patiënt waarschijnlijk had in alle psychologen en bij uitbreiding alle andere zorgverleners. Als over bepaalde mensen info gedeeld kan worden zonder dat die persoon het weet, dan kan dat bij mij ook gebeuren. Dan is ook mijn vertrouwen in dat beroep geschonden. Zonder beroepsgeheim zouden sommige mensen alle hulpverlening gaan mijden, en buiten de maatschappij vallen. Het is dus niet alleen van individueel belang, maar ook van maatschappelijk belang.”

Ik mag je naam hier niet vermelden want dan kan ik beschuldigd worden van laster en eerroof.
Ondertussen weet ik dan ook hoe ver jij durft te gaan. Ik riskeer het dus maar beter niet…

Hier had je ook beter twee keer over nagedacht:

Onthou dit mantra over beroepsgeheim: geheimhouding is algemeen, de cliënt staat op één, je handelt nooit alleen, je handelt nooit meteen.’

Ik wil gewoon anderen waarschuwen.
En dat de waarheid rond mijn situatie bij jou verteld wordt – of, daar moet ik eerlijk in zijn, iets dat op zijn minst een pak dichter bij de waarheid komt dan wat jij allemaal hebt durven insinueren.

Het is akelig. Terwijl je bij een psycholoog net vertrouwen zou moeten krijgen in anderen ben ik dat bij jou kwijtgeraakt. En hoe vind ik nu nog iemand die mij opnieuw vertrouwen kan geven in een sector waar ik tot voor kort volledig achter stond? Waar ik toen in geloofde! Waar ik aan wilde bijdragen! Op welke manier dan ook.

Ach, het valt me nog steeds veel te zwaar. Ook al is het ondertussen meer dan een half jaar geleden en probeer ik mijn leven zo goed als mogelijk opnieuw op te pakken.

Maar ik moet het ergens kwijt. Want nagenoeg niemand wil naar mijn verhaal luisteren.
En dat is een situatie waar je, zeker bij een psycholoog, nooit in wil terechtkomen.

Ik denk dat je nog te onervaren was om met bepaalde zaken om te gaan. Dat kon ik wel begrijpen maar desondanks had ik in jou toch een persoon gevonden bij wie ik me zo goed voelde met mijn onderwerpen.

Maar dat zal voor een andere keer zijn, de positieve kant van de dingen. Want die waren er ook.
Na alles wat er gebeurd is voel ik me op dit moment toch verplicht om vooral de huidige situatie aan te kaarten.

Groetjes,

Je voormalige cliënt